نوید شاهد | فرهنگ ایثار و شهادت

مادر شهید «احمد غیاث آبادی» از دلتنگی های خود در شب های آخری که فرزندش خود را عاشقانه و عارفانه مهیای شهادت می کند می گوید: «می دانستم احمد شهید می شود. شبی احمد را در نمازش دیدم که اشک می ریخت. من مانده بودم خدایا این از تو چه می خواهد. چشمانش را از من پنهان می کرد. شب از خواب بیدار شدم دیدم مفاتیح در دست نشسته و با خدای خود خلوت کرده است ...»

احمدجان، نگاه آيينه ي دل دوباره بارانى است. سال هاي زيادي است که گلويم از بغض و دلم از دلتنگي، لبريز است. بيست سال از جدايي ما مي گذرد از روزگاري که تو با بال و پر عشق به کوي دوست رفتي و از سبوي طهور سرمست شدي. مي گفتي زندگي، به شوق لحظه ي پرواز زيباست و آن شب، شب بيست و يکم بهمن ماه 64 را مي گويم چه عاشقانه پرگشودي و به آرزويت رسيدي.